Na sekwencji zdjęć zabudowania Huty Baildon fotografowane od ulicy Chorzowskiej, początek sekwencji przy wiadukcie ulicy Sokolskiej i dalej w stronę Chorzowa. Panorama w dwóch miejscach nie ma ciagłości, tylko tyle odbitek było. Niestety nie mam pewności kiedy dokładnie zostały wykonane te zdjęcia, najprościej ustalić to po roku budowy trzech charakterystycznych (stojących do dziś) biurowców huty, bo widać że były jeszcze w fazie budowy, być może ktoś ze starszych mieszkańców podpowie na forum, gdzie zalinkuję tą galerię. Odbitki zostały znalezione podczas rozbiórki jednego z budynków na terenie huty w 2008 roku w raz z dziesiątkami innych przedstawiających wiele partyjnych uroczystości oraz propagandę sukcesu. ------------ brak ciągłości -------------- ------------ brak ciągłości --------------

Czy kara po śmierci jest możliwa? Na to pytanie odpowiada kościół w Przerzeczynie- Zdrój. Ostatnio pisałam o opuszczonym sanatorium. Dziś chcę Wam pokazać coś, co znajduje się dosłownie kilka kroków od niego. Jest to miejscowy kościół. I zanim prychniecie z pogardą, zobaczcie, co skrywa. Sam w sobie jest dosyć ciekawy, bo pochodzi z I połowy XIV w., ale jest w nim a w zasadzie na nim coś znacznie ciekawszego. Są to epitafia rycerskie i płyty nagrobne w ilości ok. 60 sztuk. Wyróżniają się one dużą dbałością o szczegóły. Zarówno stroje jak i rysy twarzy są przedstawione z wielką starannością. Niektóre z postaci są wykute w naturalnych proporcjach i odzwierciedlają zmarłych w skali 1:1. Na uwagę zasługuje jedna z płyt z herbem rodziny von Pfeil - właścicieli Przerzeczyna. Płyta ta bardzo odróżnia się od pozostałych. Widać na niej ogólny zarys postaci bez wdawania się w szczegóły. Jak się okazuje, jeden z rodziny, niejaki Hans von Pfeil za życia był utracjuszem, więc po śmierci, aby go ukarać za ziemski żywot, ufundowano mu tablicę, która sprawia wrażenie wykonanej niedbale. Wrocławski Mostek Pokutnic Pogoda nas ostatnio nie rozpieszczała, więc kiedym rano spojrzała za okno i nie zobaczyłam mżawki, ale wychodzące zza sąsiedniego budynku słońce, postanowiłam pójść na spacer. Kurcgalopkiem pobiegłam włożyć na siebie coś innego, niż dresik, który przez ostatnich kilka dni stał się moim strojem obowiązkowym i poszłam w miasto. Nic to, że po przejściu jakiegoś kilometra zaczął padać śnieg a wiatr chciał mnie przewrócić. Nic to… Jestem uparta, więc koniec końców znalazłam się w miejscu, gdziem dojść chciała. Mój wybór padł na Katedrę św Marii Magdaleny we Wrocławiu. Jest to budowla niezwykła, bo zbudowana w XIVw w miejscu świątyń zburzonych podczas najazdu Mongołów na miasto. Największy jej rozkwit przypadł na przełom XV i XVI w – znajdowało się w niej wówczas 16 kaplic i aż 58 ołtarzy. To tyle w kwestii informacyjnej. Dzisiaj co prawda wnętrza również zachwycają, ale mój cel był inny. Chciałam dojść na niewielką kładkę, która łączy dwie wieże. Znajduje się ona na wysokości Popularne posty z tego bloga Siergiejewka - zapomniany kurort Byliście kiedyś na psychodelicznym placu zabaw? Ja byłam i powiem jedno - bawiłam się prześwietnie! Ale po kolei... Bo kolej odgrywa tu bardzo znaczącą rolę. ;) Bytując w Odessie zechcieliśmy dnia pewnego wybrać się do kurortu. I to nie takiego, gdzie biega się w białych szlafroczkach i popija martini przywołując kelnera gestem... Sprawdziliśmy rozkłady jazdy pociągów i ranną porą pojawiliśmy się przy dworcowej kasie. - dzień dobry, poproszę bilet do Zatoki - na jaką stację? - Zatoka - no rozumiem, że Zatoka, ale na jaką stację? - Zatoka Pani popatrzyła na mnie z politowaniem i wytłumaczyła, że Zatoka to bardzo szerokie pojęcie i jest tam kilka stacji. No tak... teraz zrozumiałam, że zachowałam się jak typowa blondynka i na wszelki wypadek zakupiłam bilet na kolejną stację - już za Zatoką, żeby mieć pewność, że dojedziemy tam, gdzie chcemy ;) Około dojechaliśmy do celu. Od początku wiedzieliśmy, że chcemy pójść pieszo, bo widoki wydawały nam się cudne. Idzie się plażą a z jednej Subiektywny przewodnik po Zabrzu Tak się wożę po kraju i piszę o różnych miastach a dziś uświadomiłam sobie, że nie było jeszcze nic o moim ukochanym Zabrzu. Co prawda złośliwcy zarzucają mu, że długo było największą wsią w Europie, nie posiada rynku a na dworcu jest tylko jeden peron. Ale ja się pytam po jaką cholerę zastanawiać się, gdzie stanąć, żeby do właściwego pociągu wsiąść? W Zabrzu jest jeden i sprawa jest jasna - jedziesz w stronę Gliwic albo Katowic. Żadnych kombinacji, błądzenia i takich tam. Można sobie życie ułatwić? Można! Ale, ale... ja tu nie o peronach pisać chciałam tylko pokazać gdzie warto w Zabrzu pójść i co zobaczyć. Będzie to mój subiektywny przewodnik. No więc co? Zaczynamy? Kościół św Józefa - umieściłam go na pierwszej pozycji, bo mam do niego przysłowiowy rzut beretem, więc co gdzieś daleko szukać będę? ;) Perełka modernizmu, którą znajdziecie w każdym podręczniku do architektury. Kościół zaprojektował Dominicus Bohm nawiązując do starożytnych budowli rzymskich. Świątynia nigdy nie zost Tam, gdzie hula wiatr Widzieliście kiedyś Bramę Brandenburską? To pokażę Wam kościół, który został zaprojektowany przez tego samego architekta. Kościół to niezwykły bo powstał jakieś 300 lat temu i obecnie stoi pusty, pośrodku niewielkiej wsi Kuźniczysko. Pomimo tego, że nie ocieka złotem ni srebrem a jest prostą budowlą z modrzewia, już z daleka przyciąga jakimś magnetyzmem. Albo to ja powinnam się leczyć :) Była to początkowo świątynia ewangelicka i tu wierni przychodzili na nabożeństwa. Tu zawierali małżeństwa, chrzcili dzieci i grzebali swoich bliskich na przykościelnym cmentarzu. Po 1945r budowla została przejęta przez kościół katolicki, a że była jedynie świątynią filialną, po jakimś czasie popadła w zapomnienie. I tak trwa w tym zapomnieniu do dziś. Cmentarz już praktycznie nie istnieje - nagrobki zostały zniszczone a sam kościół "zabezpieczono" folią. Wybraliśmy się tam pewnego dnia, kiedy w kalendarzu nastała już wiosna. Wyjeżdżając z domu mieliśmy bardzo ładną pogodę, typową dla tej wł

Pierwsze dźwięki i wspólnie przejechane kilometry. Bez wątpienia Piotr trwale wrósł się w tkankę zespołową.

Ponad 4 tys. rowerzystów nabijało kilometry dla miasta nad Krzną. W czerwcu, gdy trwała rywalizacja 55 miast, w Białej Podlaskiej co chwilę różne grupy organizowały wspólne rajdy, nawet nocne. Młodzież kręciła przed szkołą, biegacze z klubu przesiedli się na rowery, urzędnicy również. – To wielkie wyróżnienie i nasz wspólny sukces – nie ma wątpliwości prezydent Michał Litwiniuk (PO), który brał udział w rajdach, poza tym rowerem dojeżdża też do pracy. – Jazda na rowerze to rodzinny, wielopokoleniowy sport. Pokazujemy to codziennie – podkreśla. Najwięcej dla miasta wykręciła przez miesiąc Urszula Awerczuk. Dokładnie ponad 6 tys. kilometrów. – Jeździłam codziennie ok. 200 kilometrów. Chciałam zawalczyć dla miasta o miejsce w czołówce – opowiada bialczanka. – Wysiłek fizyczny to dla mnie zastrzyk dobrej energii. Słońce to witamina D3, lasy to tlen, a ruch to spadek wagi. Ale pamiętałam o dobrym odżywianiu – zaznacza pani Urszula. Nie ukrywa, że jest z siebie dumna. – Dążenie do celu to sprawdzian charakteru. Ale udział w rowerowej rywalizacji to była dla mnie przede wszystkim zabawa – przekonuje. Oficjalnie ogłoszenie wyników odbędzie się w przyszłym tygodniu w Bydgoszczy. To miasto zainicjowano ogólnopolską rywalizację. Wówczas też mowa będzie o nagrodach. Ale już teraz wiadomo, że wygrana ma być elementem promocji Białej Podlaskiej. – Chyba żadne dotąd sportowe wydarzenie nie zintegrowało w takim stopniu mieszkańców – zauważa prezydent. W ubiegłym roku Biała Podlaska uplasowała się na drugiej pozycji. W tegorocznej edycji to miejsce przypadło Puławom. Dla tego miasta kilometry "kręciło" w sumie ponad 1,5 tysiąca rowerzystów. Łącznie w ciągu miesiąca przejechali ponad 420,5 tysiąca kilometrów. Indywidualnie największy dystans pokonali Tomasz Iwanek, Kamil Wydra, Paweł Ozi i Robert Kłopot. Wszyscy przekroczyli barierę 4 tysięcy kilometrów. To mniej więcej tyle, ile wynosi w linii prostej odległość z Puław do Marakeszu w afrykańskim Maroku. – Były dni, w których przejeżdżałem ponad 200 km dziennie, a raz zdarzyło się nawet przekroczyć 300 km. Na początku czerwca pojechałem rowerem na długą trasę do Świnoujścia, zaliczając Krynicę Morską i Hel. W ciągu miesiąca zrzuciłem 10 kg wagi – mówi Robert Kłopot. – Tegoroczna edycja była dosyć wyrównana w czołówce. Miałem godnych przeciwników i wzajemnie się ścigaliśmy, dzięki czemu osiągnęliśmy wysokie rezultaty – dodaje. W rywalizacji grupowej, najwięcej punktów dla Puław wywalczyły: Puławska Grupa Rowerowa (pierwsze miejsce), Grupa Ogólna (drugie), Do Azot i nazot (trzecie), a także Asol-Bike, AtolBike, GryFit, SP nr 3, Ruke, ZSO nr 2, Lubelski Bank Spółdzielczy, I LO, Pułavelo i wiele innych. – Dla nas to jest przede wszystkim bardzo dobra promocja, a także aktywizacja lokalnej społeczności. Nasi mieszkańcy lubią sport, wielu puławian jeździ rowerem na co dzień, więc chętnie biorą udział w tego rodzaju rywalizacji – przyznaje Łukasz Kołodziej, szef wydziału kultury i promocji w puławskim Ratuszu.

Laureatami konkursu o Puchar Rowerowej Stolicy Polski 2022 w naszym mieście zostali: - w kategorii ogólnej oraz mężczyzn: 1 miejsce - Robert Kłopot - 4450,81 km 2 miejsce - Paweł Ozimek - 4148,67 km 3 miejsce - Kamil Wydra - 4144,41 km - w kategorii kobiet: 1 miejsce - Bożena Grzeszczyk - 2998,29 km 2 miejsce - Agnieszka Leonarcik - 2383,65 km 3 miejsce - Katarzyna Mazurek - 2102,11 km - w kategorii grup: 1 miejsce - Puławska Grupa Rowerowa - 115560,76 km 2 miejsce - Grupa ogólna - 51319,85 km 3 miejsce - do Azot i nazot - 37917,78 km Wielkie brawa i ogromne podziękowania, jesteśmy dumni z Waszej sportowej postawy!

do azot i nazot